3 λεπτά για τον Φιντέλ, λοιπόν…
Προχτές το βράδυ κουβεντιάζαμε στον Πολιτιστικό Σύλλογο «Χοσέ Μαρτί» για τη σημερινή εκδήλωση, οπότε και αναφέρθηκε ότι το πρόγραμμα είναι σφιχτό, και θα πρέπει ο χαιρετισμός να περιοριστεί στα 3 λεπτά. Δεν απέφυγα να αστειευτώ: «Μια λύση θα ήταν: 10 δευτερόλεπτα για να φωνάξεις ο Φιντέλ ζει – Ζήτω ο Φιντέλ! Η κουβανική επανάσταση ζει - αλληλεγγύη στην Κουβανική Επανάσταση! και τα υπόλοιπα 2’ και 50’’ επιδοκιμασίες και συνθήματα για την Κούβα από όλους μας.»
Θα πει κανείς, δε ντρέπεσαι να λες ανέκδοτα σε ένα μνημόσυνο;
Όχι δεν ντρέπομαι, καταρχήν γιατί αυτό δεν είναι μνημόσυνο, ούτε καν πολιτικό μνημόσυνο. Ούτε για τον Φιντέλ, ούτε για την Επανάσταση που ενσάρκωσε.
Δεν ντρέπομαι, γιατί ο Comandante en Jefe, έφυγε πλήρης ημερών και έργων, δικαιωμένος από το λαό του αλλά και τους λαούς και τα κινήματα όλου του κόσμου. Δικαιωμένος από την Ιστορία την ίδια, οπότε δεν του πρέπουν μοιρολόγια αλλά ζητωκραυγές, περισυλλογή και δράση.
Και τελικά, δεν ντρέπομαι επειδή, όποιος ξέρει την Κούβα και τους Κουβανούς, γνωρίζει ότι ο σαρκασμός και ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ και η αμφισβήτηση είναι αυτά που τους χαρακτηρίζουν, και όχι κάποια σεμνοτυφία ή ψευτοσοβαρότητα.
Όπως και να έχει, πραγματικά ακούγεται παράδοξο, οξύμωρο να προσπαθείς να στριμώξεις σε 3 λεπτά τον άνθρωπο που συνήθιζε να συναρπάζει κάθε ακροατήριο αγορεύοντας επί ώρες.
Τον άνθρωπο του οποίου τα επίτευγμα σημάδεψαν τον 20ο αιώνα και σημαδεύουν –ίσως ακόμα περισσότερο– τον 21ο και το μέλλον μας.
Τελικά όμως ίσως η ουσία προλαβαίνει να ειπωθεί, και ίσως τελικά βρίσκεται ακριβώς στις 14 λέξεις που είπα στην αρχή.
Ο Φιντέλ δεν ήταν μεγαλειώδης μόνο για την διορατικότητα, την πολιτική μαεστρία ή την αποφασιστικότητα του. Που τον οδήγησαν στα 27 του, να τολμήσει να ξεκινήσει μια επανάσταση, χωρίς να περιμένει κάποιο άλλο, “σοφότερο”, “γηραιότερο”, “πιο έμπειρο”, “πιο αναγνωρίσιμο”. Να τολμήσει απλώς επειδή ήταν ανάγκη, επειδή έκρινε ότι έπρεπε (και) ο ίδιος (όπως και τελικά ο καθένας μας) να κάνει ακριβώς ό,τι καλύτερο μπορεί, τίποτα λιγότερο - τίποτα περισσότερο.
Ο Φιντέλ δεν ήταν μεγαλειώδης μόνο γιατί η Επανάσταση νίκησε και ρίζωσε μεταμορφώνοντας τη ζωή κάθε Κουβανού.
Ούτε μόνο επειδή η Κουβανική Επανάσταση αποτέλεσε παράδειγμα και “πυροκροτητή” για κινήματα σε δεκάδες άλλες χώρες. Ούτε μόνο επειδή πρόσφερε και προσφέρει απλόχερα διεθνιστική αλληλεγγύη όσο και όπως καμία άλλη χώρα ή κίνημα*.
Ο Φιντέλ είναι τόσο ξεχωριστός γιατί αυτός και οι υπόλοιποι 25άρηδες και 30άρηδες επαναστάτες ηγέτες της γενιάς του, που τόλμησαν και έγραψαν Ιστορία μαζί του: ο Τσε, ο Καμιλο, ο Ραουλ, η Σέλια, η Βίλμα, ο Αλμέιδα και άλλοι... όλοι αυτοί, με πρώτο το Φιντέλ, παρά το τεράστιο μπόι τους και την εκτυφλωτική ακτινοβολία τους, κατάφεραν να καλλιεργήσουν στο λαό της Κούβας μια –θα τολμήσω να πω– πρωτοφανή κουλτούρα θαρρετής και υπεύθυνης συμμετοχής, βαθιάς δημοκρατίας, περήφανης σεμνότητας, ουσιαστικού διαλόγου, πραγματικής ελευθερίας που διαμορφώνει διαρκώς νέες γενιές ανθρώπων οι οποίοι κρατούν την Επανάσταση ζωντανή και φρέσκια 60 χρόνια μετά τη νίκη της. Σε αντίθεση με αυτό που βλέπουμε συνήθως στην Ιστορία, όταν μεγάλες μορφές τελικά σκιάζουν ή και πνίγουν -έστω αθέλητα και χωρίς κακή πρόθεση- κάθε άλλον ολόγυρα τους, με αποτέλεσμα όταν οι ίδιοι με τον ένα η άλλο τρόπο εκλείψουν, τα επιτεύγματα τους να γκρεμίζονται σαν κούφιο τσόφλι.
Εδώ και 27 χρόνια η Κούβα αποτελεί το φάρο της ελπίδας ότι δε χάθηκαν όλα. Όλα αυτά τα χρόνια θυμάμαι φίλοι και εχθροί να λένε «άντε να πάμε φέτος, γιατί του χρόνου θα έχει πέσει» και κάθε χρόνο να διαψεύδονται.
Οι Κουβανοί ποτέ δεν έκρυψαν τις δυσκολίες και τα προβλήματα, ποτέ δεν αρνήθηκαν τα όποια λάθη τους ή την πιθανότητα να κάνουν και να ξανακάνουν λάθος στο μέλλον.
Έχουν όμως πολλά να μας διδάξουν.
Όποιος παρακολουθεί καλόπιστα τις εξελίξεις στην Κούβα, πολύ περισσότερο όποιος την έχει επισκεφτεί, ξέρει:
- Η Κούβα δεν “τα δίπλωσε”,
- Η Κούβα “δεν τα βρήκε” με τις ΗΠΑ και τον Ιμπεριαλισμό,
- Η κατοχή του Γκουαντάναμο από τις ΗΠΑ συνεχίζεται, το εμπάργκο, ο παράνομος και εγκληματικός οικονομικός, εμπορικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός συνεχίζεται, η υπονόμευση και τα σαμποτάζ δε σταμάτησαν ούτε στιγμή, αντίθετα ενισχύονται.
Όμως η Κούβα δεν το βάζει κάτω, η Επανάσταση είναι ζωντανή, ο σοσιαλισμός οικοδομείται
Η Κούβα, λοιπόν, χρειάζεται και αξίζει την Αλληλεγγύη μας.
Και εμείς, χρειαζόμαστε το παράδειγμα της Κούβας. Να μελετήσουμε την πολύτιμη πείρα της (του χτες και του σήμερα) για να βρούμε το δρόμο μας ως λαός, ως νεολαία, ως κίνημα στα πηχτά σκοτάδια και στο βάλτο που μας πνίγει εδώ και χρόνια.
Ο Φιντέλ, λοιπόν, ζει – Ζήτω ο Φιντέλ!
Η Κουβανική Επανάσταση ζει - αλληλεγγύη στην Κουβανική Επανάσταση
*{παραλήφθηκε στην εκφώνηση γιατί είχε ήδη αναφερθεί και από άλλους προηγούμενα} «(ενδεικτικά μόνο αναφέρω): Δεκάδες χιλιάδες Κουβανοί γιατροί στο εξωτερικό, δωρεάν σπουδές για δεκάδες χιλιάδες παιδιά του Τρίτου Κόσμου στην Κούβα, πάνω από 400.000 εθελοντές Κουβανοί μαχητές στην απελευθέρωση της Αγκόλα και στην πτώση του Απαρτχάιντ»
