Σας καλωσορίζουμε στη σημερινή εκδήλωση για την 57η επέτειο από την κουβανική επανάσταση που ως πανελλαδική ανεξάρτητη ταξική εργατική κίνηση συνδιοργανώνουμε μαζί με τον πολιτιστικό σύλλογο «Χοσέ Μαρτί». Δεχτήκαμε με χαρά να συμμετέχουμε σ’ αυτή την πρωτοβουλία ακριβώς γιατί, ειδικά σε αυτήν την περίοδο παγκόσμιας κρίσης, η φλόγα των επαναστάσεων σιγοκαίει ακόμη δείχνοντάς μας σα φωτεινός φάρος τα μονοπάτια μέσα από τα οποία οι λαοί μπορούν να νικάνε!
Είναι σημαντικό να επαναφέρουμε στη συζήτηση και να ανατρέξουμε στα κιτάπια αυτής της ιστορικής παρακαταθήκης καθώς στην περίοδο που διανύουμε το νόημα και η σημασία της κουβανικής επανάστασης είναι εξαιρετικά επίκαιρα και διδακτικά.
Η Κουβανική Επανάσταση δηλαδή ο ένοπλος αγώνας για την αποτίναξη του υποστηριζόμενου από τις Η.Π.Α καθεστώτος του δικτάτορα Φουλχένσιο Μπατίστα αποτελεί χωρίς αμφιβολία ένα από τα ιστορικότερα εγχειρήματα επαναστατικής προσπάθειας στην ιστορία της ανθρωπότητας. Όχι μόνο ως προς τα χαρακτηριστικά του αλλά και ως προς τη διαδρομή του στο χρόνο.
Η έναρξη της επανάστασης τοποθετείται με την αποτυχημένη προσπάθεια κατάληψης από μια ομάδα επαναστατών υπό τον Φιντέλ Κάστρο του στρατοπέδου Μονκάδα, στις 26 Ιουλίου 1953.
Λίγους μήνες μετά, στο δικαστήριο του Σαντιάγκο της Κούβας, ο Φιντέλ Κάστρο, κατηγορούμενος για αυτήν την επίθεση στη Μονκάδα θα πει στην απολογία του εκείνα τα λόγια που έμελλαν να ξεσηκώσουν το λαό του νησιού εναντίον της δικτατορίας του Μπατίστα.
«Όσο για μένα, ξέρω πως η φυλακή θα ‘ναι σκληρή όσο δεν ήτανε ποτέ για κανένα, πως θα βρω μπροστά μου απειλές, παγίδες και άτιμες βιαιότητες. Μα, δεν τις φοβούμαι, όπως δεν τρέμω τη μανία του άθλιου τυράννου που πήρε τη ζωή εβδομήντα αδελφών μου. Καταδικάστε με, δεν πειράζει, η Ιστορία θα με δικαιώσει».
Κι όμως, μπορεί τότε να μην πίστευε κανείς πως η δικαίωση βρισκόταν κοντά, όπως άλλωστε συμβαίνει συχνά στη ζωντανή ιστορία της εξελισσόμενης ταξικής πάλης και τελικά το δικαστήριο να έστειλε τον Κάστρο 15 χρόνια σε σωφρονιστήριο όμως η μετέπειτα πορεία έδειξε περίτρανα ότι η ιστορία δικαίωσε και τον ίδιο αλλά και το εγχείρημα του!
Γυρνώντας πίσω στα χρόνια «διακυβέρνησης» του Μπατίστα, βλέπουμε ότι πληρούνται όλες εκείνες που προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν μια δικτατορία: βία, κατατρομοκράτηση του πληθυσμού, αυταρχισμός, καταλήστευση της κουβανικής οικονομίας σε βάρος των φτωχότερων στρωμάτων και όλα αυτά με την ανοχή σχεδόν όλων των αστικών κομμάτων. Η πρώτη απόπειρα στους στρατώνες της Μονκάδα, στο Σαντιάγκο ντε Κούμπα, παρά την αποτυχία της, ήταν η σπίθα που έβαλε την μετάπειτα φωτιά στον κάμπο και για την αφύπνιση της λαϊκής συνείδησης αλλά και την οργάνωση ενός πλατιού λαϊκού κινήματος κατά της δικτατορίας. Οι εξεγέρσεις που άρχισαν το 1953 συνεχίζονταν με εντατικό ρυθμό σε όλα τα σημεία του νησιού με τη συμμετοχή πολλών Κουβανών φοιτητών, αγροτών και εργατών κύρια. Στο Μεξικό η συνάντηση των Φιντέλ και Ραούλ Κάστρο με τον Ερνέστο «Τσε» Γκεβάρα ντε λα Σέρνα Λιντς θα αποδειχτεί καθοριστική, για την επαναστατική διαδικασία στην Κούβα, αφού ο αργεντίνικης καταγωγής επαναστάτης θα γίνει πλέον αναπόσπαστο μέλος της ομάδας που οργάνωσαν οι Κουβανοί, αυτής που θα οδηγήσει μετά την απόβαση στην Κούβα με το «Γκράμνα», το Δεκέμβρη του 1956, στη νικηφόρα επανάσταση. Παράλληλα, το νησί φλεγόταν από απεργίες και επαναστατικό πυρετό. Από εκείνη τη στιγμή, το παλιρροϊκό κύμα της επανάστασης θα ξεχυθεί και θα είναι έτοιμο να σκεπάσει και την Αβάνα.
Ο ένοπλος αγώνας λοιπόν για τον έλεγχο της χώρας πραγματοποιήθηκε την πρωτοχρονιά του 1959 και αφού οι επαναστάτες κερδίζουν τη μάχη της Σάντα Κλάρα, ο Μπατίστα διαφεύγει. Την επομένη, οι αντάρτες με ηγέτη τον Τσε μπαίνουν θριαμβευτικά στην Αβάνα, καταλαμβάνοντας το κάστρο Καμπάνια και σε λίγες μέρες, έφτασε στην πρωτεύουσα ο Φιντέλ Κάστρο, αναλαμβάνοντας πρωθυπουργός της πρώτης επαναστατικής κυβέρνησης. Το νέο καθεστώς εγκαθιδρύθηκε τελικά με την επιτυχία της επανάστασης το 1959 κι εξακολουθεί να έχει τα ηνία της διακυβέρνησης της χώρας μέχρι και σήμερα.
Η πορεία όμως αυτή μόνο ομαλή δεν ήταν.
Υπό το φως του Ψυχρού πολέμου μεταξύ Η.Π.Α. και Ε.Σ.Σ.Δ., η επανάσταση άρχισε να ριζώνει για τα καλά στα μέρη της Κούβας. Το γεγονός αυτό μαζί με τη γεωστρατηγική θέση της τελευταίας αποτέλεσε το λεγόμενο «προπύργιο του Κομμουνισμού και του φιλοσοβιετικού μπλοκ» στον ιμπεριαλισμό και στην αμερικανική ήπειρο σε βαθμό που ειδικά συγκεκριμένοι αμερικανοί πολιτικοί κήρυξαν χωρίς υπέρβολη ιερό πόλεμο με όλα τα μέσα απέναντι σ’αυτήν την απειλή.
Τα νύχια του ιμπεριαλισμού και των δολοφόνων κηρύσσουν βίαια εμπάργκο και αποκλεισμό (ΗΠΑ: σταμάτημα εμπορικών πιστώσεων) στην Κούβα, απόπειρες δολοφονίας του ηγέτη της επανάστασης Φιντέλ (CIA Με στολή δύτη μολυσμένη με φυματίωση είχε επιχειρήσει να δολοφονήσει η CIA τον Φιντέλ Κάστρο, σύμφωνα με απόρρητα έγγραφα που έδωσε στη δημοσιότητα η Εθνική Υπηρεσία Αρχείων των ΗΠΑ) και άλλες πράξεις προσπάθειας ακρωτηριασμού της επαναστατημένης Κούβας με σκοπό την καταστολή και τον αφανισμό της.
Οι απόπειρες όμως πέφταν στο κενό και τα μέτρα της επανάστασης προχωρούσαν με γοργούς ρυθμούς. Η παραδειγματική τιμωρία των βασικών ενόχων για τα εγκλήματα που έγιναν από τη δικτατορία του Μπατίστα, η δήμευση χωρίς καθυστέρηση όλων των παράνομων αποκτημένων υλικών αγαθών που βρίσκονταν στα χέρια των αξιωματούχων του αιματοβαμμένου καθεστώτος, η απομάκρυνση της διεφθαρμένης και πουλημένης ηγεσίας των συνδικάτων και η αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εργαζομένων έδωσαν στο λαό της Κούβας πια νέα πνοή. Λόγω του αποκλεισμού και των δυσκολιών, τα οικονομικά μέτρα ήταν αυστηρά όχι όμως σε βάρος των φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού, όπως γίνεται στον καπιταλιστικό κόσμο. Σταμάτησαν οι εισαγωγές των περιττών ειδών και καθιερώθηκε ισότιμη κατανομή των βασικών προϊόντων. Όπως αναφέρεται «αυτό ήταν ένα από τα πιο δίκαια, ριζικά και αναγκαία μέτρα που πήρε η Επανάσταση, η οποία είχε μπροστά της έναν απελπισμένο αγώνα επιβίωσης». Δεν είναι καθόλου τυχαίο άλλωστε ότι το σύστημα υγείας της Κούβας είναι το καλύτερο στον κόσμο με επιτεύγματα όπως το τελευταίο που την καθιστούν την πρώτη χώρα που εξάλειψε τη μετάδοση του AIDS από τη μητέρα στο παιδί γεμίζοντας με αισιοδοξία ξανά τη βουλιαγμένη στα κριτήρια του κέρδους ζωή των λαών του κόσμου. Την ώρα λοιπόν που η «απομονωμένη» Κούβα έχει αναπτύξει εμβόλια για τέσσερις διαφορετικούς τύπους καρκίνου, έχει εξαλείψει τη μετάδοση του ιού του AIDS και της σύφιλης από τη μητέρα στο παιδί, και μπορεί να παρέχει κάθε ιατρική φροντίδα χωρίς κόστος σε όλους, στις «πολιτισμένες» Η.Π.Α. οι επιστήμονες προειδοποιούν ότι είναι πιθανή επιδημία θανάτων λόγω υπερβολικής δόσης συνταγογραφουμένων ναρκωτικών!
Και ακριβώς τέτοια γεγονότα είναι που μας γεμίζουν ελπίδα και αυτοπεποίθηση για την ύπαρξη εναλλακτικής απέναντι στη χρόνια επιδημία του καπιταλισμού που αφανίζει τους πάντες και τα πάντα για το κέρδος λίγων και εκλεκτών!
Είναι λοιπόν φανερό, ότι η φλόγα της κουβανικής επανάστασης καίει ακόμη!
Παρά τις όποιες αδυναμίες, τις επιθέσεις από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις και τους μηχανισμούς τους αλλά και τα όρια μπροστά στον παγκόσμιο δυσμενή συσχετισμό δύναμης, η πορεία που ξεκίνησε η κουβανική επανάσταση και η αντοχή της στο χρόνο είναι ανεπανάληπτη και αποτελεί το πηγή έμπνευσης για όλες και όλους μας. Όπως είχε δηλώσει και ο πρόεδρος της Βολιβίας Έβο Μοράλες «Η Κουβανική επανάσταση είναι η μητέρα όλων των αντιιμπεριαλιστικών επαναστάσεων στην Λατινική Αμερική και σε όλον τον κόσμο».
Μπορεί να μοιάζουν μακρινά και διαφορετικά παραδείγματα αλλά και στην Ελλάδα του 2016, των μνημονίων, της εξαθλίωσης και της 2ης χώρας σε ανεργία παγκοσμίως, υπάρχουν ακόμη αντιστάσεις, φωνές και σώματα που παλεύουν κόντρα στον καιρό.
Διδασκόμαστε από την πίστη στον ευγενή σκοπό της κοινωνικής χειραφέτησης που είχαν και εκείνοι/ες, λίγοι/ες στην αρχή, περισσότεροι/ες αργότερα, επιμένουμε στις δυνάμεις της εργασίας και προσπαθούμε από την πλευρά μας να συμβάλλουμε στην οργάνωση, την αλληλεγγύη, την αντίσταση και την πάλη εργαζομένων και νεολαίας. Γι’ αυτό και σαν Πανελλαδική Ανεξάρτητη Ταξική Εργατική Κίνηση παλεύουμε για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος αλλά και την ανεξαρτησία του, για την αναγκαία ταξική ενότητα και οργάνωση ώστε αυτός ο συνεχιζόμενος εφιάλτης να γίνει παρελθόν.
Η ιστορική εμπειρία που πάνω απ’ όλα αποκομίζουμε δείχνει με τον πιο έντονο τρόπο ότι όταν ο λαός είναι ενωμένος και οργανωμένος και η πρωτοπορία αποφασισμένη και προετοιμασμένη να οδηγήσει στο δρόμο για την κατάληψη της εξουσίας από την εργατική τάξη και το λαό υπάρχει ελπίδα να νικηθούν τα θηρία!
Από την Αβάνα και την Κουβανική επανάσταση μέχρι τον μεγάλο Οκτώβρη και την Παρισινή Κομμούνα, ο μόνος δρόμος φαίνεται να είναι η ανυπακοή και η
αντίσταση απέναντι στη βαρβαρότητα αλλά και η αλληλεγγύη των λαών!
Κάποτε ο Εντουάρντο Γκαλεάνο είχε πει ''Ο κόσμος ανάποδα μας διδάσκει να ανεχθούμε την πραγματικότητα αντί να την αλλάξουμε, να ξεχάσουμε το παρελθόν αντί να το ακούσουμε και να αποδεχθούμε το μέλλον αντί να το φανταστούμε.''
Αυτό λοιπόν το εγχείρημα της κουβανικής επανάστασης, όπως και κάθε προσπάθειας των καταπιεσμένων αυτού του κόσμου για να τον αλλάξουν, είναι αυτό που μας διδάσκει το πολυτιμότερο μάθημα της ζωής… Να μην ανεχόμαστε τη φρικαλέα πραγματικότητα, να αγωνιζόμαστε για τη μνήμη ενάντια στη λήθη, να φανταστούμε τελικά ένα μέλλον όπου η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπου θα μπει για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Πένη Γαλάνη
