Το 1989, εποχή που διαλυόταν η Σοβιετική Ένωση, ο Κάστρο δήλωνε στις ομιλίες αυτές ότι «ο σοσιαλισμός είναι και θα εξακολουθεί να είναι η μόνη ελπίδα, ο μόνος δρόμος για τους λαούς, τους εκμεταλλευόμενους, τους καταληστευμένους. Και σήμερα, όταν οι εχθροί μας σπεύδουν να τον καταδικάσουν, πρέπει να τον υπερασπιστούμε περισσότερο από ποτέ». Την ώρα που η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία έχει εισέλθει σε μία περίοδο βαθιάς ύφεσης, και καθώς οι κοινωνικές συνέπειες αυτής της μακροχρόνιας καθοδικής φάσης γίνονται όλο και πιο αισθητές, και μάλιστα κατά τρόπο δυσανάλογα καταστροφικό για τον εργαζόμενο λαό σε όλο τον κόσμο, η προοπτική που παρουσιάζει ο Κάστρο μετατρέπεται σε επιτακτική ανάγκη.
Οι τέσσερις ομιλίες του τόμου αυτού έγιναν κατά την τριακοστή επέτειο της κουβανικής επανάστασης του 1959, καθώς οι υπέρμαχοι του καπιταλισμού ανά τον κόσμο θριαμβολογούσαν για τη διάλυση των γραφειοκρατικών καθεστώτων στην Ανατολική Ευρώπη και τη Σοβιετική Ένωση. Οι δυνάμεις αυτές στήριζαν και προέβλεπαν την κατάρρευση της κουβανικής επανάστασης. Όταν ο Κάστρο απάντησε χωρίς ενδοιασμούς με το «Σοσιαλισμός ή θάνατος!», το πρόσταγμα αυτό βρήκε άμεση ανταπόκριση μεταξύ των ανθρώπων του μόχθου της Κούβας και παραμένει επίκαιρο.
