Δε θα μιλήσω τόσο για το περιεχόμενο του βιβλίου, παρουσιάστηκε αναλυτικά από την Πρέσβειρα και από τον Τζώρτζ εκ μέρους του εκδοτικού, Διεθνές Βήμα, και θεωρώ ότι από εκεί και πέρα αξίζει να διαβαστεί. Θα μπορούσα ίσως μόνο να πω, ότι για μένα είναι ένα ακομα παράδειγμα του αριστοτεχνικού τρόπου με τον οποίο ο Φιντέλ Κάστρο και η ηγεσία της Κουβανικής Επανάστασης που διαπαιδαγωγήθηκε στο πλάι του, κατάφερναν και καταφέρνουν να αφουγκράζονται και να κωδικοποιούν τις ανάγκες και τις αγωνίες του κουβανικού λαού, να τις μετατρέπουν σε ένα δυναμικό διαρκώς εξελισσόμενο πλαίσιο στόχων και αιτημάτων με αποτέλεσμα ούτε αυτοί να ξεφεύγουν μπροστά και να αποκόβονται από το λαό, αλλά ούτε και να επιτρέπουν στην επανάσταση να βαλτώνει. Και αυτό το καταφέρνουν γιατί όχι μόνο ποτέ δεν έπαψαν να ακούν το λαό αλλά, γιατί ποτέ δεν έπαψαν να ανήκουν στο λαό και να αποτελούν κομμάτι του. Και πολύ περισσότερο, ποτέ δεν προσπάθησαν να του επιβληθούν από τα πάνω και με το ζόρι.
Όπως είπε και η Πρέσβειρα, πριν μερικές μέρες συμπληρώθηκαν 57 χρόνια από την απόβαση των δυόμιση χιλιάδων μισθοφόρων της CIA στον Κόλπο των Χοίρων. Μια απόβαση που είχε στηριχτεί σε εκτεταμένους βομβαρδισμούς και αεροπορική κάλυψη από αεροπλάνα της CIA οι οποίοι προκάλεσαν πολλά θύματα (ανάμεσα τους πολλούς αμάχους αλλά) και τεράστιες υλικές ζημιές. Μια επιχείρηση που υποστηρίχτηκε από έναν ολόκληρο στόλο, ο οποίος αποβίβασε τανκς, όλμους, αντιαρματικά, πολυβόλα, ασυρμάτους. Τελικά όμως, μια απόβαση που συντρίφτηκε από τον επαναστατημένο ένοπλο κουβανικό λαό μέσα σε λιγότερο από 72 ώρες.
Γιατί όμως οι χιλιάδες καλοταϊσμένοι, εκπαιδευμένοι και εξοπλισμένοι μισθοφόροι που είχαν πάει τάχα να ανατρέψουν την «κομμουνιστική δικτατορία του Κάστρο» συντρίφτηκαν, παραδόθηκαν μαζικά, απέτυχαν;
Γιατί απέτυχαν να επαναλάβουν αυτό που μόλις πέντε χρόνια νωρίτερα πέτυχε ο Φιντέλ, μαζί με τον Che, τον Καμίλο, τον Ραούλ και μερικές δεκάδες αποφασισμένους, όταν το 1956 αποβιβάστηκαν ή μάλλον για να είμαστε ακριβείς όχι «αποβιβάστηκαν» αλλά περισσότερο ξεβράστηκαν σε μια αφιλόξενη ακτή, καραβοτσακισμένοι, μετά από μέρες καθυστέρησης, στοιβαγμένοι σα σαρδέλες σε ένα ταλαίπωρο κότερο με το όνομα Granma;
Αυτοί είχαν έρθει στα αλήθεια να ανατρέψουν μια πραγματική δικτατορία, δεν είχαν πίσω τους καμία υπερδύναμη, καμία επαγγελματική στρατιωτική εκπαίδευση, κανένα επιτελείο και τελικά μετά από δυο εβδομάδες μαχών και καταδίωξης στους βάλτους και στις ζούγκλες ξέμειναν 12 μαχητές με 7 τουφέκια. Παρόλα αυτά δεν εγκλωβίστηκαν, δεν παραδόθηκαν, δε συντρίφτηκαν.
Γιατί, αυτοί και οι χιλιάδες που τους ακολούθησαν, είχαν το δίκιο με το μέρος τους, γιατί ο λαός τους αγκάλιασε, γιατί στηρίχτηκαν στον λαό, τον έβαλαν στο επίκεντρο και παραμένουν αναπόσπαστο κομμάτι του ως και σήμερα.
Ακούγοντας αυτά λένε πολλοί: «παλιές ιστορίες», «περασμένος αιώνας», «έχουν αλλάξει τα πράγματα», «το εμπάργκο το κατάργησε ο Ομπάμα», «στην Κούβα κυκλοφορούν ελεύθερα εκατομμύρια τουρίστες και δολάρια, και το μόνο εμπόδιο προκειμένου να ξεπεραστεί το κουβανικό παράδοξο, αυτός ο κοινωνικο-ιστορικός ιδιότυπος αναχρονισμός και να σμίξει επιτέλους η Κούβα με όλους εμάς του υπόλοιπου “φυσιολογικού”, “ελεύθερου” και “ευτυχισμένου” κόσμου είναι να φύγουν επιτέλους από τη μέση κάτι λίγα ψυχροπολεμικά απομεινάρια του αντάρτικου που παραμένουν ακόμα στη ζωή.»
Εγώ τους απαντώ ευθαρσώς: ανοησίες, ψέμα, λάθος
Αυτό που στην Ελλάδα είναι γνωστό ως «εμπάργκο» των ΗΠΑ ενάντια στην Κούβα, όχι μόνο δεν καταργήθηκε από τον Ομπάμα αλλά ακόμα και τα όποια επιμέρους μέτρα ελάφρυνσης που πάρθηκαν όταν ξεκίνησε πριν 3 χρόνια η προσπάθεια αποκατάστασης διπλωματικών σχέσεων μεταξύ των δυο χωρών, έχουν ήδη ακυρωθεί υπό την προεδρία Τραμπ και η κατάσταση σήμερα είναι χειρότερη και από το παρελθόν.
Αυτό που ξέρουμε ως εμπάργκο είναι ένα εμπορικός, οικονομικός και χρηματοπιστωτικός αποκλεισμός που επιβάλλουν οι ΗΠΑ στην Κούβα. Και αυτό δεν είναι απλά μια απαγόρευση οικονομικών σχέσεων μεταξύ ΗΠΑ και Κούβας. Παρότι δεν υπάρχει καμία απόφαση του ΟΗΕ που να στηρίζει τον αποκλεισμό (αντίθετα υπάρχουν δεκάδες αποφάσεις του ΟΗΕ με συντριπτική πλειοψηφία ενάντια του), παρόλα αυτά οι ΗΠΑ λόγω της ιδιαίτερης θέσης και ρόλου τους στον κόσμο επιβάλλουν την τήρηση αυτού του αποκλεισμού από αμέτρητες χώρες, τραπεζικά ιδρύματα, εταιρίες και άλλους φορείς, αφού σε αντίθετη περίπτωση όλοι οι παραπάνω υφίστανται κυρώσεις.
Σε τράπεζες επιβάλλονται πρόστιμα για συναλλαγές με την Κούβα, σε εμπορικά πλοία που έδεσαν στην Κούβα απαγορεύεται για μήνες να προσεγγίσουν αμερικάνικο λιμάνι, ενώ ακόμα και σε ακαδημαϊκό, ερευνητικό, επιστημονικό επίπεδο μπλοκάρεται η πρόσβαση σε συνέδρια, βάσεις δεδομένων κλπ.
Έτσι η Κούβα αναγκάζεται σχεδόν πάντα να πληρώνει σε ρευστό και προκαταβολικά, να προμηθεύεται μια σειρά προϊόντα από την άλλη άκρη του κόσμου με πολλούς μεσάζοντες και όλα αυτά σημαίνουν τεράστιο κόστος σε χρήμα και χρόνο.
Επαναλαμβάνω: είναι παραπληροφόρηση ότι πλέον δεν τρέχει τίποτα, αφού παραμένει η παράνομη (τυπικά και ουσιαστικά) κατοχή από τις ΗΠΑ τεράστιας έκτασης κουβανικού εδάφους στην επαρχία Γουαντάναμο όπου βρίσκεται και η ομώνυμη βάση του πολεμικού ναυτικού των ΗΠΑ και που είναι η μόνη γωνιά της Κούβας που και σήμερα υπάρχουν κρατούμενοι σε απάνθρωπες συνθήκες, χωρίς δίκη κατά παράβαση κάθε ηθικού και διεθνούς νόμου, μόνο που αυτοί οι άνθρωποι δεν κρατούνται από την «δικτατορία του Κάστρο» (σύμφωνα με τα διεθνή ΜΜΕ) αλλά από το Στρατό και τις μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ.
Λέω ότι είναι λάθος ότι η Κούβα δεν έχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας αφού, παραμένει ο επικοινωνιακός πόλεμος όπως των λένε οι κουβανοί la Guerra mediatica μια διαρκής εκστρατεία παραπληροφόρησης, δυσφήμισης και κατασυκοφάντησης της Κούβας συνεχώς και με κάθε ευκαιρία. Ένας συντονισμένος πόλεμος από τα συγκροτήματα του Τύπου, την τηλεοπτική-κινηματογραφική βιομηχανία, διάφορες κατ’ όνομα οργανώσεις δικαιωμάτων, κράτη και διεθνείς οργανισμούς.
Όπως παραμένει και η διαρκής υποκίνηση, στρατολόγηση, υποστήριξη, χρηματοδότηση, εκπαίδευση, οργάνωση, προώθηση ακόμα και βράβευση διάφορων «αντικαθεστωτικών» όπως λέγονται στοιχείων στα πλαίσια μιας διαρκούς υπονομευτικής εκστρατείας. Και δε μιλάμε απλά για κάποιους που παίρνουν χαρτζιλίκι από την Πρεσβεία (των ΗΠΑ) για να διπλαρώνουν τουρίστες στις πλατείες και να τους λένε για «τη στυγνή δικτατορία των Κάστρο» (πλέον το κάνουν και μέσα από blog, facebook, youtube κλπ) αλλά και για ανθρώπους που λειτουργούν ως κανονικοί πράκτορες: συλλέγουν πληροφορίες, προετοιμάζουν και υλοποιούν σαμποτάζ… και αυτά δεν είναι ιστορίες του παρελθόντος.
Επομένως κάτι τρέχει, ενάντια στην Κούβα και πρέπει να μας απασχολήσει. Και να μην ξεχνάμε ότι το χεράκι της σε όλα αυτά, με τον τρόπο της, το είχε και η Ευρωπαική Ένωση. Μπορεί η «Κοινή Θέση» της απέναντι στην Κούβα που ίσχυσε για 20 χρόνια να καταργήθηκε πρόσφατα. Αλλά ακόμα και αυτό έγινε για λόγους συμφέροντος, αφού ξεκίνησε η αποκατάσταση σχέσεων ΗΠΑ-Κούβας επί Ομπάμα, προφανώς για να μην μείνουν τα ευρωπαϊκά μονοπώλια έξω από τις επενδυτικές ευκαιρίες που φάνηκε ότι ανοίγονται για τα αντίστοιχα αμερικάνικα. Μπορεί η Κοινή θέση να καταργήθηκε, παρόλα αυτά και σήμερα η ΕΕ ανέχεται το εμπάργκο, άσχετα αν προσχηματικά διαχωρίζουν οι χώρες τη θέση τους, ενώ διατηρεί και η ίδια σοβαρές πιέσεις προς την Κούβα σε πολιτικό και ηθικό επίπεδο καλώντας την «να μεταβεί σε μια πλουραλιστική δημοκρατία, να σεβαστεί τα ανθρώπινα δικαιώματα και θεμελιώδεις ελευθερίες … και να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο του κουβανικού λαού» και όλα αυτά η γνωστή μας ΕΕ της κρίσης, των ανέργων, των αστέγων, των επεμβάσεων, των τρομονόμων, της εξαθλίωσης, της εκμετάλλευσης, του ρατσισμού και του νεοφασισμού.
Όλα τα παραπάνω τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει πολύ πιο επαχθή για την Κούβα, και λόγω της διεθνούς καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης. Όχι μόνο έχει μειωθεί σημαντικά η ζήτηση σε βασικές πρώτες ύλες που εξάγει η Κούβα, όπως ζάχαρη, νικέλιο, χαλκός, αλλά επιπλέον έχει μειωθεί και η τιμή τους. Χρειάζεται λοιπόν ακόμα μεγαλύτερη προσπάθεια για να επιτυγχάνονται οι αναπτυξιακή στόχοι, να παρέχεται σε όλους τους κουβανούς δωρεάν αναβαθμισμένη πρόσβαση σε υγεία, παιδεία, πολιτισμό, αθλητισμό, και να καλύπτονται με τον καλύτερο τρόπο ανάγκες στέγασης, επικοινωνίας, μεταφοράς, υποδομών.
Να να μην ξεχνάμε ακόμα, τις τεράστιες καταστροφές που προκαλούνται συχνά από τυφώνες, όπως για παράδειγμα πέρσι ο τυφώνας Ίρμα, ο χειρότερος που έπληξε την Κούβα εδώ και πολλές δεκαετίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει η αδελφική χώρα της Κούβας, η Βενεζουέλα η οποία ενώ έχει σταθεί σύμμαχος της Κούβας για σχεδόν 20 χρόνια, τελευταία λόγω και των κλιμακούμενων επιθέσεων που η ίδια δέχεται, δυσκολεύεται να ανταποκριθεί όπως πριν στη βοήθεια της: πχ στην προμήθεια καυσίμων.
Είναι λοιπόν ψέμα ότι η Κούβα δεν υφίσταται την επίθεση του ιμπεριαλισμού, είναι ψέμα ότι η Κούβα δε χρειάζεται πια την αλληλεγγύη μας και ότι έχει δήθεν βρει το δρόμο της με φτηνά μοχίτο και rooms-to-let σε στυλ ο σώζων εαυτόν σωθήτω
Ο Πολιτιστικός Σύλλογος «Χοσέ Μαρτί» πιστεύει στην ανάγκη και τη δύναμη της διεθνιστικής αλληλεγγύης και προσπαθεί στο μέτρο των δυνάμεων του να συμβάλει στο κίνημα αλληλεγγύης με την Κούβα.
Η σημερινή έκδοση και η σημερινή εκδήλωση είναι παράδειγμα μιας μορφής αυτής της προσπάθειας.
Άλλες μορφές είναι:
· η παρουσία μας στο διαδίκτυο και η προσπάθεια διάδοσης της αλήθειας της Κούβας στα ελληνικά με μεταφράσεις και άλλα κείμενα
· η συμμετοχή μας σε κινητοποιήσεις καταγγελίας του ιμπεριαλισμού
· η συγκέντρωση κατά καιρούς και υλικής βοήθειας
· η ενίσχυση του κινήματος των μπριγάδων: των αποστολών γνωριμίας, αλληλεγγύης και εθελοντικής εργασίας που επισκέπτονται τακτικά την Κούβα υπό την ευθύνη κυρίως του ICAP του Κουβανικού Ινστιτούτου για τη Φιλία των Λαών.
Τις μπριγάδες τις άφησα στο τέλος για να τις αναπτύξω λίγο παραπάνω. Αύριο κιόλας ξεκινά η καθιερωμένη Πρωτομαγιάτικη μπριγάδα με τη συμμετοχή και Ελλήνων συναγωνιστών. Θα δουλέψουν κάποιες μέρες σε αγρόκτημα μαζί με κουβανούς, θα επισκεφτούν νοσοκομεία, σχολεία, τις επιτροπές υπεράσπισης της επανάστασης, θα συμβιώσουν στην κατασκήνωση “Julio Antonio Mella” (CIJAM) με συναγωνιστές από δεκάδες χώρες του κόσμου, και θα ανταλλάξουν εμπειρίες μαζί τους, θα συζητήσουν με κουβανούς οικονομολόγους, γιατρούς, αθλητές, νεολαίους, βετεράνους του αντάρτικου, βετεράνους διεθνιστικών αποστολών για τις δικές τους εμπειρίες , θα περπατήσουν στους δρόμους του παρακείμενου χωριού Caimito, αλλά και στους δρόμους της Αβάνας, και θα συζητήσουν ελεύθερα με όσους και όποιους κουβανούς θέλουν, θα βγάλουν τα συμπεράσματα τους και επιπλέον θα συμμετάσχουν στη μεγαλειώδη συγκέντρωση για την Πρωτομαγιά στην Αβάνα.
Αν ζηλέψατε, προλαβαίνετε ακόμα να δηλώσετε συμμετοχή για τη μπριγάδα του Ιούλη που διαρκεί και μια βδομάδα παραπάνω.
Θέλω να επαναλάβω ότι είναι μεγάλη μας χαρά που στη Σπάρτη διαμορφώνεται ένας πυρήνας ανθρώπων που θέλει να δουλέψει ενεργά και με συνέχεια για την αλληλεγγύη με την Κούβα. Ο Σύλλογος κάνει έτσι και αλλιώς αυτή την περίοδο μια συγκεκριμένη προσπάθεια να οργανώσει τη δράση του ακόμα καλύτερα, ώστε να μπορέσει να αξιοποιήσει με τον πιο δημιουργικό και αποτελεσματικό τρόπο τις διαθέσεις όλων όσοι θέλουν να συμβάλουν στους παραπάνω στόχους.
Έξω, στο τραπεζάκι με τα πολύ ενδιαφέρονται βιβλία, καθένας που επιθυμεί, μπορεί αν θέλει επιπλέον να δώσει στοιχεία επικοινωνίας προκειμένου να συνεχίσουμε και αύριο την επικοινωνία, ενημέρωση, και κοινή δράση μας.
Κλείνω εδώ, πιστεύοντας ότι μπορούν ακόμα περισσότερα να βγουν από τη συζήτηση που θα ακολουθήσει.
Ευχαριστώ
