Από την παρέμβαση Νίκου Καρανδρέα στην Εκδήλωση ΠΣ-"ΧΜ" 29-1-2017



Nίκος Καρανδρέας,
Πρόεδρος Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου  Φιλίας & Αλληλεγγύης

Η Κούβα έχει μια αίγλη παγκόσμια, και το παράδειγμα της ασκεί μεγάλη επιρροή σε όλο τον κόσμο, σε φίλους και σε εχθρούς.

Αυτό φαίνεται πως οφείλεται στο ότι, πέρα από τη νίκη πριν από τόσα χρόνια, το ’59, τον Γενάρη του ’59, η Κουβανική επανάσταση εξακολουθεί είναι, όπως γράφει στο κάλεσμα της εκδήλωσης εδώ πίσω, μια ζωντανή επανάσταση.
Και πράγματι, η επανάσταση δεν γίνεται σε μια στιγμή, η Κουβανική επανάσταση προετοιμαζόταν επί 90 χρόνια, από το 1868. Μετά τις 3 απελευθερωτικές επαναστάσεις της Κούβας, έφτασε στο αποκορύφωμα και από εκεί και πέρα είχε το πολύ δύσκολο καθήκον να μπορέσει να χρησιμοποιήσει την πολιτική εξουσία για να μεταμορφώσει την κουβανική κοινωνία σε μια κοινωνία άλλου τύπου.

Αυτό το πράγμα το προσπαθούν οι Κουβανοί τόσα χρόνια, μέσα από ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες, ιδιαίτερα μετά το 1989 που η Κούβα έμεινε «μόνη». Δεν έμεινε μόνη βέβαια, δεν έμεινε μόνη της γιατί υπάρχουν όλα τα εκατομμύρια των ανθρώπων οι οποίοι βλέπουν στην Κούβα ένα παράδειγμα.

Υπήρχαν τα εκατομμύρια των λατινοαμερικάνων σε χώρες οι οποίες είχαν ταλαιπωρηθεί από συνεχείς δικτατορίες, από ηρωϊκές προσπάθειες και από παροδικές νίκες και μεγάλες ήττες. Που βλέπανε στην Κούβα τη διέξοδο - την πραγματική διέξοδο.


Η Κούβα έδειξε ότι όλος ο κόσμος που στενάζει, είτε κάτω από αποικιακά, είτε κάτω από νέο-αποικιακά δεσμά μπορεί να κατορθώσει την πραγματική αλλαγή με τη σοσιαλιστική επανάσταση.


Δείχνει πως ακόμα και αυτή η προοδευτική ή «αριστερή» διαχείριση του καθεστώτος του καπιταλιστικού ισοδυναμεί ουσιαστικά για αυτές τις χώρες με μια συνεχή υποδούλωση. Θα μπορούσε κανείς, όχι με ακριβώς με τα ίδια στοιχεία, να κάνει τις ίδιες σκέψεις και για την Ελλάδα.


Λοιπόν, το παράδειγμα ήταν αυτό, ότι υπάρχει ένας δρόμος για την ανεξαρτησία, ένας δρόμος για την αξιοπρέπεια και αυτός είναι η σοσιαλιστική επανάσταση.

Η σοσιαλιστική επανάσταση βέβαια για να μπορέσει να φτάσει στον τελικό στόχο, έτσι που η κοινωνία πραγματικά να αναδιοργανωθεί και να οικοδομηθεί μια νέα προσωπικότητα στον καθένα πολίτη, προϋποθέτει υψηλό επίπεδο ανάπτυξης, ευμάρεια, και αυτά τα πράγματα ο αποκλεισμός και η επιθετικότητα των Αμερικανών, των ευρωπαίων, των αντιδραστικών κυβερνήσεων παντού στον κόσμο προσπάθησε να τα στερήσει από την Κούβα.

Και τα στερεί από την Κούβα. Αυτό το πράγμα το κατόρθωσε. Δεν κατόρθωσε να θανατώσει την επανάσταση, κατορθώνει όμως να την τραυματίζει συνεχώς.

Γιατί ας σκεφτούμε τι θα μπορούσε να είχε τώρα η Κούβα, σε ποιο επίπεδο θα είχε φτάσει, ώστε να μην είναι αναγκασμένη να κάνει ενδεχομένως αναγκαίες υποχωρήσεις, αν δεν υπήρχε η επιθετικότητα. Εγώ δεν λέω να τη βοηθούσαν. Εγώ λέω να μην της επετίθεντο με αυτό τον τρόπο. Με την προσπάθεια τη συνεχή για καταστροφή.

Και η προσπάθεια αυτή θα συνεχιστεί. Δυστυχώς μέσα στα πλαίσια τα σημερινά, όπου το εκμεταλλευτικό καπιταλιστικό σύστημα πεθαίνοντας, θέλει να αφανίσει οτιδήποτε άλλο υπάρχει μαζί του, θέλει να το συμπαρασύρει στην καταστροφή. Θα προσπαθήσει, είμαι σίγουρος, είτε με τον έναν, με την δήθεν καλοσύνη είτε με το σκληρό τρόπο να εξαφανίσει και αυτό το τελευταίο κομμάτι του υπαρκτού σοσιαλισμού. Να το πούμε έτσι, είναι υπαρκτός σοσιαλισμός, έχει τις δυσκολίες του, έχει τα προβλήματα του, αλλά είναι υπαρκτός σοσιαλισμός γιατί η μεγάλη πλειοψηφία πιστεύει σ’ αυτή την κοινωνία, είναι υπαρκτός γιατί οι δομές είναι τέτοιες που να εξυπηρετούν και στηρίζουν οικονομικά και κοινωνικά αυτό το μεγάλο θέμα.

Η Κούβα θα βρεθεί τα επόμενα χρόνια μπροστά σε δύσκολες προκλήσεις. Η επιδείνωση οικονομική και πολιτικήστη διεθνή κατάσταση θα οδηγήσει οπωσδήποτε σε μεγαλύτερη επιθετικότητα. Σε αύξηση του εθνικισμού και σε πολλές χώρες σε οπισθοδρομήσεις όχι μονάχα οικονομικές αλλά κυρίως κοινωνικές, όπως ήδη γίνονται. Οι συνθήκες πιθανά θα χειροτερέψουν και εξαιτίας της επίθεσης ενάντια σε άλλες προοδευτικές χώρες της Λατινικής Αμερικής, που η βοήθεια τους στήριξε τα δύσκολα χρόνια την Κουβανική Επανάσταση.


Προκλήσεις επίσης δημιουργούνται μέσα από την προσπάθεια αναπροσαρμογής ορισμένων οικονομικών καταστάσεων στην Κούβα και αυτές χρειάζονται μεγάλη προσοχή και την έχουν βέβαια από την κοινωνία την κουβανική.

Έτσι εκείνο που μας μένει εμάς αφενός μεν είναι να προσπαθούμε να κάνουμε και κάτι στη χώρα μας. Γιατί, ουσιαστικά, μόνο αλλάζοντας τους συσχετισμούς εδώ, θα μπορέσουμε να βοηθήσουμε. Και σε καθεμιά χώρα αν γίνει αυτό το πράγμα, με μια διάθεση διεθνισμού και αλληλεγγύης.

Από την άλλη, θα προσπαθήσουμε να στηρίξουμε όσο μπορούμε με τις δικές μας δυνάμεις την Κούβα, ζητώντας πάλι και πάλι: το σπάσιμο του αποκλεισμού, την επιστροφή του Γκουαντάναμο και το σταμάτημα της επιθετικότητας των ιμπεριαλιστικών κύκλων ενάντια στην Κούβα και στις άλλες Λατινοαμερικάνικες προοδευτικές χώρες, ενάντια ακόμα και σ’ αυτές που απλά ζητάνε να ζουν με μια σχετική αυτοδιάθεση.