Τα πιο πρόσφατα γεγονότα στην περιοχή επιβεβαιώνουν την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών και τις αντιδραστικές ολιγαρχίες ως κύριο υπεύθυνο για την επικίνδυνη αναταραχή και την πολιτική και κοινωνική αστάθεια της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής. Όπως επεσήμανε την 1η Ιανουαρίου 2019, ο Πρώτος Γραμματέας του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας, Αρχηγός του Στρατού Ραούλ Κάστρο Ρουζ:
"Εκείνοι που αυταπατώνται για την αποκατάσταση της ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας στην περιοχή μας θα πρέπει να καταλάβουν ότι η Λατινική Αμερική και η Καραϊβική έχουν αλλάξει και ο κόσμος επίσης [...] Η περιοχή μοιάζει με λιβάδι σε περίοδο ξηρασίας. Μια σπίθα θα μπορούσε να δημιουργήσει μια ανεξέλεγκτη πυρκαγιά που θα έβλαπτε τα εθνικά συμφέροντα όλων ".
O πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ διακηρύσσει την ισχύ του Δόγματος Μονρόε και καταφεύγει στο μακαρθισμό για να διατηρήσει την ιμπεριαλιστική κυριαρχία πάνω στους φυσικούς πόρους της περιοχής, να αποτρέψει την άσκηση εθνικής κυριαρχίας και τις φιλοδοξίες για περιφερειακή ολοκλήρωση και συνεργασία. Επιχειρεί να αποκαταστήσει την μονοπολική ηγεμονία του σε παγκόσμια και ημισφαιρική κλίμακα, να εξαλείψει τα προοδευτικά, επαναστατικά και εναλλακτικά στον άγριο καπιταλισμό μοντέλα, να αντιστρέψει τις πολιτικές και κοινωνικές κατακτήσεις και να επιβάλλει νεοφιλελεύθερα μοντέλα, πέρα από το Διεθνές Δίκαιο, τους κανόνες παιχνιδιού της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, το περιβάλλον και την ευημερία των λαών.
Αυτή τη Δευτέρα, 2 Δεκέμβρη, ο υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο κατηγόρησε απειλητικά την Κούβα και τη Βενεζουέλα ότι επιχειρούν να επωφεληθούν και υποστηρίζουν την αύξηση της αναταραχής στις χώρες της περιοχής. Παραπλανά και χειραγωγεί την πραγματικότητα και αποκρύπτει τη μόνιμη παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στη Λατινική Αμερική και την Καραϊβική, ως κεντρικό στοιχείο της περιφερειακής αστάθειας.
Οι νόμιμες διαδηλώσεις και οι τεράστιες λαϊκές κινητοποιήσεις που έχουν καταγραφεί στην ήπειρο, ιδίως στο πολυεθνικό κράτος της Βολιβίας, στη Χιλή, στην Κολομβία, στο Εκουαδόρ και στη Βραζιλία, οφείλονται στη φτώχεια και στην αυξανόμενη ανισότητα στη διανομή του πλούτου. Στην πεποίθηση ότι οι νεοφιλελεύθερες φόρμουλες του αποκλεισμού επιδεινώνουν την μη βιώσιμη κοινωνική κατάσταση. Στην απουσία ή επισφάλεια των υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικής ασφάλισης. Στις καταχρήσεις κατά της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στην ανεργία, στην περιστολή των εργασιακών δικαιωμάτων, στις ιδιωτικοποιήσεις, στο υψηλό κόστος και στον περιορισμό των κοινωφελών υπηρεσιών και στην αύξηση της ανασφάλειας των πολιτών.
Όλα αυτά αποκαλύπτουν την κρίση των πολιτικών συστημάτων, την έλλειψη πραγματικής δημοκρατίας, τη δυσπιστία απέναντι στα παραδοσιακά συντηρητικά κόμματα, τη διαμαρτυρία ενάντια στην τυπική ιστορική διαφθορά που είναι χαρακτηριστικό των στρατιωτικών δικτατοριών και των δεξιών κυβερνήσεων, την μείωση της λαϊκής υποστήριξης προς τις επίσημες αρχές και τη δυσπιστία στα θεσμικά όργανα και στο δικαστικό σύστημα.
Κατά τον ίδιο τρόπο, διαδηλώνουν ενάντια στην βίαιη αστυνομική καταστολή και την στρατιωτικοποίησή της με το πρόσχημα της προστασίας των υποδομών ζωτικής σημασίας, ενάντια στην απαλλαγή από ποινικές ευθύνες των οργάνων καταστολής, στην χρήση πολεμικών όπλων και μονάδων αντιμετώπισης ταραχών, που προκαλούν θανάτους, σοβαρούς τραυματισμούς, συμπεριλαμβανομένων εκατοντάδων νέων με μη ανατρέψιμες βλάβες στα μάτια από τη χρήση πλαστικών σφαιρών. Ενάντια στην ποινικοποίηση των διαδηλώσεων, στους βιασμούς, ξυλοδαρμούς και της βίας κατά των κρατουμένων, συμπεριλαμβανομένων και των ανηλίκων· και ακόμη τη δολοφονία κοινωνικών ηγετών, αποστρατευμένων ανταρτών και δημοσιογράφων.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες υπερασπίζονται και υποστηρίζουν την καταπίεση κατά των διαδηλωτών υπό το πρόσχημα της διαφύλαξης της δήθεν «δημοκρατικής τάξης». Η σιωπή συγκάλυψης από πολλές κυβερνήσεις, θεσμούς και προσωπικότητες, που έχουν εμφανιστεί πολύ κριτικοί και δραστήριοι εναντίον της αριστεράς είναι ντροπή. Η συνενοχή των μεγάλων ΜΜΕ είναι επαίσχυντη.
Οι λαοί βάσιμα αναρωτιούνται πού είναι η δημοκρατία και το κράτος δικαίου, που είναι οι οργανισμοί που υποτίθεται ότι υπάρχουν για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων; Πού είναι το σύστημα δικαιοσύνης, η ανεξαρτησία του οποίου διακηρύσσεται;
Ας εξετάσουμε ορισμένα γεγονότα. Τον Μάρτη του 2015, ο Πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα υπογράφει ένα ασυνήθιστο Εκτελεστικό Διάταγμα που ανακηρύσσει τη Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας ως «μια ασυνήθιστη και εξαιρετική απειλή για την εθνική ασφάλεια, την οικονομία και την εξωτερική πολιτική» της μεγάλης δύναμης. Το Νοέμβρη του 2015, συμβαίνει η επώδυνη εκλογική ήττα της Αριστεράς στην Αργεντινή.
Η αποφασιστική στιγμή της ιμπεριαλιστικής επίθεσης ήταν τον Αύγουστο του 2016, με το κοινοβουλευτικό δικαστικό πραξικόπημα στη Βραζιλία κατά της Προέδρου Ντίλμα Ρουσεφ, την ποινικοποίηση και τη φυλάκιση των ηγετών του Εργατικού Κόμματος και αργότερα του πρώην Προέδρου Λουίς Ινάσιο Λούλα ντα Σίλβα, με την εξ αρχής συμμετοχή του Υπουργείου Δικαιοσύνης των Ηνωμένων Πολιτειών, μέσω του νόμου περί διεφθαρμένων πρακτικών στο εξωτερικό, και με την επιβολή μιας εξαρτημένης κυβέρνησης, πρόθυμης να αντιστρέψει σημαντικές κοινωνικές κατακτήσεις μέσω νεοφιλελεύθερων προσαρμογών, την καταστροφική αλλαγή του αναπτυξιακού μοντέλου, την καταστροφή των εθνικών επιχειρήσεων και τη λεηλασία της ιδιωτικοποίησης, την πώληση των πόρων και της υποδομής της χώρας στις πολυεθνικές των ΗΠΑ.
Στα τέλη του 2017, ξεσπάνε διαδηλώσεις στην Ονδούρα κατά του εκλογικού αποτελέσματος και αντιμετωπίζονται με τρομερή καταστολή.
Τον Γενάρη του 2018, οι Ηνωμένες Πολιτείες ματαιώνουν την υπογραφή συμφωνίας μεταξύ της κυβέρνησης της Βενεζουέλας και της αντιπολίτευσης. Ένα μήνα αργότερα, ο Υπουργός Εξωτερικών Μάικ Πομπέο διακηρύσσει την ισχύ του δόγματος Μονρόε και ζητά ένα στρατιωτικό πραξικόπημα κατά της Μπολιβαριανής και Τσαβιστικής επανάστασης.
Τον Μάρτη του 2018, λαμβάνει χώρα η άγρια δολοφονία της βραζιλιάνας δημοτικής συμβούλου Μαριέλε Φράνκο, η οποία προκάλεσε ένα κύμα αγανάκτησης στη χώρα και στον κόσμο και της οποίας οι σκοτεινές διασυνδέσεις των ομάδων εξουσίας παραμένουν κρυμμένες. Τον Απρίλη, ο Λούλα συνελήφθη με ψευδείς νομικούς ελιγμούς. Υπάρχουν άφθονες αποδείξεις για την παρέμβαση των Ηνωμένων Πολιτειών στις βραζιλιάνικες εκλογές μέσω εξειδικευμένων εταιρειών που χρησιμοποιούν τεχνολογία “big data” και πολυμετρίας για να χειραγωγήσουν εξατομικευμένα τη βούληση των ψηφοφόρων, όπως αυτές που διαχειρίζεται ο εξαιρετικά αντιδραστικός Στιβ Μπάνον και άλλοι Ισραηλινοί.
Την ίδια περίοδο, κινείται δικαστική διαδικασία κατά των πρώην προέδρων Κριστίνα Φερνάντες ντε Κίρσνερ (Αργεντινή) και Ραφαέλ Κορέα (Εκουαδόρ). Τον Απρίλη του 2018, προσπαθούν να αποσταθεροποιήσουν τη Νικαράγουα μέσω εξωτερικών παρεμβάσεων και την εφαρμογή μονομερών εξαναγκαστικών μέτρων.
Στις 4 Αυγούστου 2018, είναι η απόπειρα δολοφονίας εναντίον του Προέδρου Νικόλας Μαδούρο Μόρος. Τον Γενάρη του 2019, πραγματοποιείται η αυτοανακήρυξη του άγνωστου και διεφθαρμένου Χουάν Γκουαιδό που διοργανώνεται στην Ουάσινγκτον. Τον Μάρτη του 2019, ο Πρόεδρος Τραμπ ανανεώνει το εκτελεστικό διάταγμα που θεωρεί απειλή τη Βενεζουέλα. Στις 30 Απρίλη αποτυγχάνει παταγωδώς το επιχειρούμενο πραξικόπημα στη Βενεζουέλα και εκδικητικά, οι ΗΠΑ κλιμακώνουν τον ανορθόδοξο πόλεμο ενάντια στο νοτιοαμερικανικό έθνος, που αντιστέκεται επίμονα και ηρωικά μέσω της πολιτικοστρατιωτικής ένωσης του λαού του.
Καθ 'όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου η κυβέρνηση των ΗΠΑ εφαρμόζει άγριες αντι-μεταναστευτικές πολιτικές με επιθετική γεμάτη μίσος συμπεριφορά για να τροφοδοτεί φόβο και τη διαίρεση στους ψηφοφόρους. Εφαρμόζει το ξενοφοβικό τείχος στα σύνορα με το Μεξικό και απειλεί το κράτος αυτό και την Κεντρική Αμερική με τρομερά οικονομικά μέτρα και κυρώσεις, εάν δεν σταματήσουν (να έρχονται) αυτοί που εγκαταλείπουν τη φτώχεια και την ανασφάλεια και πολλαπλασιάζει τις απελάσεις. Χωρίζει βάρβαρα τα παιδιά από τους γονείς τους, συλλαμβάνοντας 69.000 παιδιά και προσπαθεί να απελάσει τα παιδιά των μεταναστών που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν σε έδαφος των ΗΠΑ.
Εκφράζοντας ξεδιάντροπη υποταγή στις Ηνωμένες Πολιτείες, η ακροδεξιά κυβέρνηση της Βραζιλίας του Ζαϊρ Μπολσονάρο, υιοθέτησε το ψέμα και τον ξενοφοβικό, ρατσιστικό, μισογυνικό και ομοφοβικό λόγο και σε συνδυασμό με την παραληρηματική ρητορική για κοινωνικά και πολιτικά φαινόμενα, όπως για την κλιματική αλλαγή, τους αυτόχθονες πληθυσμούς, τις πυρκαγιές στον Αμαζόνιο και το μεταναστευτικό, (θέσεις) οι οποίες προκάλεσαν την απόρριψη πολλών ηγετών και οργανισμών. Η κυβερνητική της διαχείριση, έχει καταργήσει τις πολιτικές που εφαρμόστηκαν κατά τη διάρκεια των κυβερνήσεων του Εργατικού Κόμματος και οδήγησαν τη Βραζιλία στη σημαντική μείωση του επιπέδου της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού.
Από τον Μάη του 2019, δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές έρχονται στους δρόμους ενάντια στις περικοπές στην εκπαίδευση, τις μεταρρυθμίσεις στο συνταξιοδοτικό σύστημα, τις πολιτικές που εισάγουν διακρίσεις και τη βία που βασίζεται στο φύλο.
Η κυβέρνηση της Βραζιλίας παρενέβη στις εσωτερικές υποθέσεις γειτονικών χωρών όπως η Βενεζουέλα, η Αργεντινή, η Παραγουάη και η Ουρουγουάη και ανέλαβε εχθρικές θέσεις έναντι της Κούβας, παραβιάζοντας το διεθνές δίκαιο. Όπως δημοσίευσε ο βραζιλιάνος τύπος τον Απρίλη του 2019, το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε οδηγία προς 15 πρεσβείες της, προκειμένου να συντονιστούν με τις ΗΠΑ και να παροτρύνουν τις αποδέκτριες κυβερνήσεις να καταδικάσουν την Κούβα σε διεθνή φόρουμ.
Για πρώτη φορά από το 1992, η Βραζιλία ψήφισε φέτος κατά – μαζί με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ – στο ψήφισμα της Γενικής Συνέλευσης των Ηνωμένων Εθνών για τον τερματισμό του οικονομικού, εμπορικού και χρηματοπιστωτικού αποκλεισμού, τον οποίο τώρα σκληραίνουν οι ΗΠΑ, και την παύση της εξωεδαφικής εφαρμογής των νόμων της έναντι τρίτων κρατών.
Παράλληλα, η κυβέρνηση της Κολομβίας απείχε από το ίδιο ψήφισμα, το οποίο υποστήριζε από το 1992, σε μια εποχή που ισχυροποιείται (το αίτημα) του τερματισμού του γενοκτονικού αποκλεισμού των Ηνωμένων Πολιτειών κατά της Κούβας και της εξωεδαφικής εφαρμογής του. Για να δικαιολογήσουν αυτήν την απαράδεκτη απόφαση, οι αρχές αυτής της χώρας οδηγήθηκαν στην χειραγώγηση, αχάριστη και με πολιτικά κίνητρα, σχετικά με την αλτρουιστική, ταγμένη και διακριτική συμβολή της Κούβας για την ειρήνη στην Κολομβία, ένα ζήτημα για το οποίο, η συμβολή της χώρας αναγνωρίζεται παγκοσμίως. Είναι γνωστή η ευρεία και κριτική συζήτηση που διεξάγεται στο συγκεκριμένο έθνος, το οποίο πάνω απ΄ όλα, θα συνεχίζουμε να στηρίζουμε τις προσπάθειές του για την επίτευξη ειρήνης.
Η βορειοαμερικανική συκοφαντία που αποδίδει στην Κούβα υποτιθέμενες ευθύνες στην οργάνωση λαϊκών κινητοποιήσεων ενάντια στον νεοφιλελευθερισμό στη Νότια Αμερική αποτελεί μια απίστευτη δικαιολογία για να δικαιολογήσει και να ενισχύσει τον αποκλεισμό και την εχθρική πολιτική εναντίον του λαού μας. Ομοίως, καθίσταται άχρηστο να κρύβουν την αποτυχία του καπιταλιστικού συστήματος, να προστατεύουν κραυγαλέες και καταπιεστικές κυβερνήσεις, να κρύβουν τα κοινοβουλευτικά, δικαστικά, αστυνομικά πραξικοπήματα. και να επιστρατεύουν το φάντασμα του σοσιαλισμού για να εκφοβίσουν τους λαούς. Με αυτό, αποσκοπούν επίσης να δικαιολογήσουν την καταστολή και την ποινικοποίηση της κοινωνικής διαμαρτυρίας.
Η μόνη ευθύνη της Κούβας είναι αυτή που προέρχεται από το παράδειγμα που ο ηρωικός λαός της επέδειξε στη υπεράσπιση της κυριαρχίας του, στην αντίσταση στις πιο βάναυσες και συστηματικές επιθέσεις, στην ακλόνητη πρακτική της αλληλεγγύης και της συνεργασίας με τα αδελφά έθνη της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής.
Πονάει τον ιμπεριαλισμό που η Κούβα έχει δείξει ότι υπάρχει ένας άλλος εφικτός κόσμος και ότι μπορεί να οικοδομηθεί ένα εναλλακτικό προς τον νεοφιλελευθερισμό μοντέλο με βάση την αλληλεγγύη, τη συνεργασία, την αξιοπρέπεια, τη δίκαιη κατανομή του εισοδήματος, την ίση πρόσβαση στην επαγγελματική εξέλιξη, στην ασφάλεια και την προστασία των πολιτών και στην πλήρη απελευθέρωση των ανθρώπων.
Η κουβανική επανάσταση είναι επίσης απόδειξη ότι ένας σφιχτά ενωμένος λαός, αφεντικό της χώρας του και των θεσμών της, σε μόνιμη και βαθιά δημοκρατία, μπορεί να αντισταθεί νικηφόρα και να προωθήσει την ανάπτυξή του, μπροστά στην επίθεση και στο μακροβιότερο αποκλεισμό στην ιστορία.
Το πραξικόπημα στη Βολιβία, ενορχηστρωμένο από τις Ηνωμένες Πολιτείες, χρησιμοποιώντας τον OAΚ και την τοπική ολιγαρχία ως μέσο, είναι μια επίδειξη επιθετικότητας της ιμπεριαλιστικής εφόρμησης. Η Κούβα επαναλαμβάνει την καταδίκη της στο πραξικόπημα, στην άγρια καταστολή που εξαπολύθηκε και εκφράζει την αλληλεγγύη της στον σύντροφο Έβο Μοράλες Άιμα και τον βολιβιανό λαό.
Εν όσο η κυβέρνηση των ΗΠΑ συνεχίζει τον ανορθόδοξο πόλεμο προσπαθώντας να ανατρέψει τη νόμιμη κυβέρνηση του Προέδρου Νικόλας Μαδούρο Μόρος και επικαλείται τη Διαμερικανική Συνθήκη Αμοιβαίας Βοήθειας (TIAR), η Κούβα επαναβεβαιώνει την αταλάντευτη βούληση να διατηρηθεί η συνεργασία με την κυβέρνηση και τον λαό Βενεζουέλας.
Επαναλαμβάνουμε την αλληλεγγύη μας στο Σαντινίστα λαό της Νικαράγουας, υπό την ηγεσία του Προέδρου Ντανιέλ Ορτέγκα ο οποίος αντιμετωπίζει προσπάθειες αποσταθεροποίησης και βορειοαμερικανικά μονομερή εξαναγκαστικά μέτρα.
Η νόμιμη κυβέρνηση της Κοινοπολιτείας της Δομινίκα και ο πρωθυπουργός της, Ρούσβελτ Σκέριτ, αξίζουν τη διεθνή αλληλεγγύη και έχουν ήδη αυτή του κουβανικού λαού, σε μια εποχή που το νησί αυτό είναι θύμα εξωτερικής παρέμβασης που έχει ήδη προκαλέσει βία και επιδιώκει να ματαιώσει την εκλογική διαδικασία.
Σε αυτό το περίπλοκο σκηνικό, η κυβέρνηση του Αντρές Μανουέλ Λόπες Ομπραδόρ στο Μεξικό, αντιμετωπίζει τον νεοφιλελευθερισμό και υπερασπίζεται τις αρχές της μη παρέμβασης και του σεβασμού της κυριαρχίας, ενώ η εκλογή των Αλμπέρτο Φερνάντες και Κριστίνα Φερνάντες ως προέδρου και αντιπροέδρου στην Αργεντινή, εκφράζει την κατηγορηματική απόρριψη από αυτό το έθνος στις νεοφιλελεύθερες φόρμουλες που εξασθενίζουν, χρεώνουν και βλάπτουν σοβαρά τον λαό. Η απελευθέρωση του Λούλα είναι θρίαμβος των λαών και η Κούβα επαναλαμβάνει την έκκληση της για παγκόσμια κινητοποίηση με την απαίτηση της πλήρους ελευθερίας, της αποκατάστασης της αθωότητας και των πολιτικών του δικαιωμάτων.
Η διαφθορά που χαρακτηρίζει τη συμπεριφορά της σημερινής κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών είναι ήδη αναμφισβήτητη. Ο αντίκτυπος της στους λαούς της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής έχει κόστος σε ζωές, πόνο, αστάθεια και οικονομικές ζημίες.
Στη δραματική συγκυρία που περνά η περιοχή και ο κόσμος, η Κούβα επαναβεβαιώνει τις αρχές της κυριαρχίας, της μη παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις άλλων κρατών και του δικαιώματος κάθε λαού να επιλέγει και να οικοδομεί ελεύθερα το πολιτικό του σύστημα, σε ένα περιβάλλον ειρήνης, σταθερότητας και δικαιοσύνης, χωρίς απειλές, επιθέσεις ή μονομερή εξαναγκαστικά μέτρα και καλεί στην εκπλήρωση της Διακήρυξης της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής σε ζώνη ειρήνης.
Η Κούβα θα συνεχίσει να εργάζεται στο δρόμο ενοποίησης της Δικής μας Αμερικής, η οποία περιλαμβάνει την πραγματοποίηση όλων των προσπαθειών ώστε η Κοινότητα των Χωρών της Λατινικής Αμερικής και της Καραϊβικής (CELAC), στην οποία σύντομα θα αναλάβει την προεδρία το Μεξικό, να συνεχίσει να προωθεί τα κοινά συμφέροντα των εθνών μας ενισχύοντας την ενότητα μέσα στην διαφορετικότητα.
Μπροστά στην αδυσώπητη επίθεση των πλέον αντιδραστικών δυνάμεων στο ημισφαίριο, η Κούβα προτάσσει την αδιάκοπη αντίσταση του λαού της μαζί με τη βούληση να υπερασπιστεί την ενότητα του έθνους, τις κοινωνικές του κατακτήσεις, την κυριαρχία και την ανεξαρτησία του, και τον σοσιαλισμό, με κάθε κόστος που θα απαιτηθεί. Θα το κάνουμε με αισιοδοξία και ακλόνητη εμπιστοσύνη στη νίκη, που μας έδωσε ο Comandante en Jefe της Κουβανικής Επανάστασης Φιντέλ Κάστρο Ρους, με την καθοδήγηση του Πρώτου Γραμματέα του Κόμματός μας και Αρχηγού του Στρατού, Ραούλ Κάστρο Ρουζ, και την ηγεσία του Προέδρου Μιγκέλ Ντίας Κανέλ.
Αβάνα,
3 Δεκέμβρη 2019