Ευχαριστώ τον Πολιτιστικό Σύλλογο «Χοσέ Μαρτί», τον δήμαρχο της Σπάρτης και τους φίλους της Κούβας για τη διοργάνωση αυτής της δραστηριότητας. Ευχαριστώ τις εκδόσεις Διεθνές Βήμα, για την τιμή να μου επιτρέψουν να γράψω μερικά εισαγωγικά λόγια σε αυτή την ελληνική έκδοση αυτών των τόσο σημαντικών κειμένων της ιστορίας της Κούβας. Σας ευχαριστώ όλους για την παρουσία σας.
Τα κείμενα αυτού του βιβλίου είναι αποσπάσματα της ιστορίας της Κουβανικής Επανάστασης, στιγμές που σηματοδότησαν ορόσημα και σημεία εκκίνησης, τα οποία εξηγούν από πού προέρχονται αυτά που ζούμε σήμερα και το ανθρωπιστικό και επαναστατικό όραμα του Κομαντάντε en Jefe Φιντέλ Κάστρο από τις πρώτες στιγμές αυτού του μεγάλου επαναστατικού έργου.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι η γνήσια έκφραση της συνέχειας του αγώνα του κουβανικού λαού για αληθινή ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία που οι ήρωες και οι μάρτυρές μας ονειρευόταν από την αρχή του αγώνα για ελευθερία.
Τα κείμενα αυτά δεν αντικατοπτρίζουν μόνο μια σημαντική ιστορική ανάλυση για την κατάσταση της Κούβας την κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά είναι επίσης γεμάτα από επαναστατικό παλμό, συγκίνηση, ποίηση, από ευγνωμοσύνη στις ιδέες των προδρόμων, από αντιπαράθεση με τις αδικίες και τους τυράννους, από την απόφαση των αγωνιστών να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους και να εργαστούν για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για τον κουβανικό λαό, τον πραγματικό πρωταγωνιστή και αρχιτέκτονα της ιστορίας του.
Η σημερινή πραγματικότητα είναι η γνήσια έκφραση της συνέχειας του αγώνα του κουβανικού λαού για αληθινή ανεξαρτησία και εθνική κυριαρχία που οι ήρωες και οι μάρτυρές μας ονειρευόταν από την αρχή του αγώνα για ελευθερία.
Τα κείμενα αυτά δεν αντικατοπτρίζουν μόνο μια σημαντική ιστορική ανάλυση για την κατάσταση της Κούβας την κάθε δεδομένη στιγμή, αλλά είναι επίσης γεμάτα από επαναστατικό παλμό, συγκίνηση, ποίηση, από ευγνωμοσύνη στις ιδέες των προδρόμων, από αντιπαράθεση με τις αδικίες και τους τυράννους, από την απόφαση των αγωνιστών να διακινδυνεύσουν τη ζωή τους και να εργαστούν για τη δημιουργία ενός καλύτερου κόσμου για τον κουβανικό λαό, τον πραγματικό πρωταγωνιστή και αρχιτέκτονα της ιστορίας του.
Το Η Ιστορία θα με δικαιώσει είναι η ομιλία με την οποία ο Φιντέλ Κάστρο υπερασπίζεται τον εαυτό του ενώπιων του δικαστηρίου εναντίον του που ξεκίνησε στις 16 Οκτώβρη 1953 για τις επιθέσεις στα στρατόπεδα “Μονκάδα” και “Κάρλος Μανουέλ ντε Σέσπεδες”, στο Σαντιάγο ντε Κούβα και το Μπαγιάμο, αντίστοιχα, που είχαν πραγματοποιηθεί στις 26 Ιούλη του ίδιου έτους. Εν όψη αυτής της δίκης, ο Φιντέλ, που πρόσφατα είχε πάρει το πτυχίο του στο Αστικό Δίκαιο, αποφασίζει να αναλάβει ο ίδιος την υπεράσπισή του και τα λόγια του αργότερα μετατρέπονται σε βιβλίο.
Τα ψυχωμένα λόγια του Φιντέλ, ο οποίος μετατρέπεται από κατηγορούμενο σε κατήγορο, εξηγούν το γιατί αυτής της επίθεσης. Ο Φιντέλ επισημαίνει ποια θεωρεί ότι είναι τα δεινά της Κούβας εκείνης της εποχής, τα οποία και συνοψίζονται σε έξι βασικά προβλήματα: Το πρόβλημα της γης, το πρόβλημα της εκβιομηχάνισης, το πρόβλημα της στέγασης, το πρόβλημα της ανεργίας, το πρόβλημα της παιδείας και το πρόβλημα της υγείας, τα οποία και έδωσαν μορφή στο Πρόγραμμα της Μονκάδα που τον Γενάρη του 1959 καθοδήγησε στη θριαμβευτική επανάσταση.
Επιπλέον, στην έκθεσή του καταδεικνύει, με πολλαπλά παραδείγματα από την ιστορία της ανθρωπότητας που είχε μελετήσει επιμελώς, την αντισυνταγματικότητα του καθεστώτος του Φουλχένσιο Μπατίστα και τεκμηριώνει το δίκαιο των ενεργειών που ανέλαβε μαζί με τους συναδέλφους του στις 26 Ιούλη. Είναι εξαιρετικά συγκινητικός στην επιχειρηματολογία του, καθώς επιμένει στην συνέχεια του αγώνα [από την εποχή ακόμα της αποικιοκρατίας], στην ιστορική κληρονομιά των ηρώων. Γενικότερα, το ντοκουμέντο αυτό μετατράπηκε αμέσως στο πολιτικό πρόγραμμα του νέου σταδίου του αγώνα που ξεκινούσε με τις ενέργειες της 26ης Ιούλη 1953. Δεν αποτελεί μόνο μια καταγγελία του σκιώδους χειρισμούς της δικαστικής διαδικασίας, στους οποίους συγκαταλέγονται ακόμα και απόπειρες να τον δολοφονήσουν και τελικά να τον χωρίσουν από τους συντρόφους του και να του επιφυλάξουν μια χωριστή δίκη, και μια ανάλυση των γεγονότων της Μονκάδα, αλλά, επιπλέον διακρίνεται από μια ιστορική διάσταση. Αποσαφηνίζει ότι, στον επαναστατικό αγώνα, ο λαός θα ήταν η θεμελιώδης δύναμη και εκεί καταθέτει μια μαρξιστική-λενινιστική, προσαρμοσμένη στην κουβανική πραγματικότητα, άποψη για τον λαό, περιλαμβάνοντας όλες τις δυνάμεις, τις τάξεις και τους κοινωνικούς τομείς που πλήττονταν από το καθεστώς.
Έχει επίσης μια εξαιρετική αξία καθότι καταφέρνει, επικεντρωνόμενος στη θλιβερή πραγματικότητα της Κούβας εκείνης της εποχής, να ανακύπτουν φυσικά τα επαναστατικά μέτρα και οι νόμοι που θα έπρεπε να θεσπίσει η επανάσταση, όπως και συνέβη, με το θρίαμβό της την 1η Γενάρη 1959.
Δείγμα ακριβώς της εφαρμογής στην πράξη των ιδεών αυτών καθ’ όλη την Κουβανική Επανάσταση, είναι τα κείμενα του Πρώτου Συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας (ΚΚΚ/PCC), το οποίο έλαβε χώρα από τις 17 ως τις 22 Δεκέμβρη του 1975. Επιπλέον, στην εισήγησή του στο Συνέδριο εξήγησε την πολιτική, θεσμική και νομική σημασία του Νέου Συντάγματος της Δημοκρατίας ως βάση για μια περεταίρω ανάπτυξη της σοσιαλιστικής νομιμότητας. Σε αυτό το Πρώτο Συνέδριο εγκρίθηκαν επίσης οι Θέσεις, οι Αποφάσεις και η Προγραμματική Πλατφόρμα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κούβας.
Ο Φιντέλ έδωσε μια τελική ομιλία σε μια μαζική συγκέντρωση που πραγματοποιήθηκε στην Πλατεία της Επανάστασης «Χοσέ Μαρτί» στην Αβάνα, όπου, κλείνοντας το Πρώτο αυτό Συνέδριο, ο λαός ενέκρινε τις Θέσεις και τις Αποφάσεις που συμφωνήθηκαν, όπως και την Κεντρική Επιτροπή και την επέκταση του Πολιτικού Γραφείου που εξελέγη κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου.
Στην ομιλία του, αφιέρωσε επίσης χρόνο για να αναλύσει την εχθρική πολιτική των ΗΠΑ κατά της Κούβας και τον τρόπο με τον οποίο ο κουβανικός λαός θα παραμείνει σταθερός στις πεποιθήσεις τους και θα συνεχίσει να οικοδομεί τον σοσιαλισμό και μια καλύτερη χώρα για όλους τους Κουβανούς.
Τα σημαντικά αυτά ιστορικά ντοκουμέντα που δημοσιεύονται σε αυτό το βιβλίο δείχνουν ξεκάθαρα την ουσία της κουβανικής επανάστασης, την αξία του πατριωτισμού, την επιθυμία του κουβανικού λαού για ελευθερία, την αίσθηση ενότητάς του και το πόσο επίκαιρα είναι σήμερα. Εξακολουθούν να δείχνουν τον δρόμο για τις νέες γενιές των Κουβανών.
Κάθε μέρα που περνάει γίνονται όλο και πιο επίκαιρες στην κουβανική επαναστατική σκέψη η πατριωτική της βάση, η ιστορική συνέχεια των ιδεών που είναι ριζωμένες βαθιά στο αγνότερο τμήμα του έθνους, οι ιδέες που ώθησαν μια ομάδα νέων με επικεφαλή το Φιντέλ να ανοίξουν στις 26 του Ιούλη 1953 ένα νέο στάδιο στον αγώνα για αληθινή ανεξαρτησία.
Παρά τα χρόνια που έχουν περάσει, σήμερα ο εμπορικός οικονομικός αποκλεισμός και οι οικονομικές διώξεις των ΗΠΑ κατά της Κούβας συνεχίζονται και σκληραίνουν, προκαλώντας στον λαό μας στερήσεις και παραβιάζοντας τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αυξάνεται όμως επίσης η απομόνωση της κυβέρνησης των ΗΠΑ σε όλο τον κόσμο, ακόμα και μέσα στην ίδια την βορειοαμερικανική κοινωνία καθώς και μεταξύ των κουβανών μεταναστών, ως προς αυτήν την παρωχημένη και αποτυχημένη πολιτική γενοκτονίας [που ακολουθεί].
Όπως έχουν εκφράσει σε αναρίθμητες περιπτώσεις οι ηγέτες της Κούβας, παρά τις απειλές και την εχθρότητα των ΗΠΑ, η Κούβα δεν πρόκειται να δεχτεί εκφοβισμούς ή εκβιασμούς από την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών. Δεν επιθυμεί τη σύγκρουση, αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να διαπραγματευτεί τα εσωτερικά της ζητήματα ούτε θα υποχωρήσει ούτε ένα χιλιοστό από τις αρχές της. Στην υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, της Επανάστασης και του σοσιαλισμού, ο κουβανικός λαός έχυσε το αίμα του, έχει αναλάβει εξαιρετικές θυσίες και τους μεγαλύτερους κινδύνους.
Η πρόοδος που σημειώθηκε τα τελευταία χρόνια στις διμερείς σχέσεις, βασισμένη στην απόλυτη κυρίαρχη ισότητα και τον αμοιβαίο σεβασμό, η οποία τώρα αντιστρέφεται με τη σημερινή κυβέρνηση του Ντόναλντ Τραμπ, έδειξε απτά αποτελέσματα και ότι η πολιτισμένη συνύπαρξη, στο πλαίσιο των βαθιών διαφορών μεταξύ των κυβερνήσεων, είναι δυνατή και οφελεί και τις δύο πλευρές, αλλά όλους στο δυτικό ημισφαίριο.
Όλο και περισσότερο γίνεται αντιληπτό ότι αυξάνεται η διεθνής απόρριψη της κατοχής της επικράτειάς μας στο Γκουαντάναμο από τη βορειοαμερικανική ναυτική βάση και το κέντρο κράτησης και βασανιστηρίων που έχει εγκατασταθεί σε αυτήν. Επιπλέον, κάθε μέρα γίνεται πιο ορατή η δυσπιστία απέναντι στο πρόσχημα που χρησιμοποιούν οι ΗΠΑ για να μειώσουν το προσωπικό των πρεσβειών και των δύο χωρών και να επηρεάσουν αρνητικά το δικαίωμα ταξιδιού των Κουβανών καθώς και των πολιτών των ΗΠΑ.
Στις 19 Απρίλη 2018, με τη σύσταση μιας νέας Εθνοσυνέλευσης της Λαϊκής Εξουσίας, που είναι το κοινοβούλιο μας, κορυφώθηκαν οι γενικές εκλογές της Κούβας. Αυτές επιβεβαίωσαν τη θέληση για ενότητα του λαού μας και τη θέληση να συνεχίσουμε να προχωράμε στο επαναστατικό μας έργο, όπως θα το ήθελαν εκείνοι οι νέοι που αγωνίστηκαν στη Μονκάδα.
Στις 19 Απρίλη συμπληρώθηκαν επίσης 57 χρόνια από τη νίκη που στην Πλάγια Χιρόν, με την ηγεσία του Comandante en Jefe Φιντέλ Κάστρο ους, ενάντια στη μισθοφορική εισβολή που οργανώθηκε και χρηματοδοτήθηκε από την κυβέρνηση των ΗΠΑ και αποβιβάστηκε στις ακτές μας. Αυτή το ιστορικό γεγονός αποκτά μεγαλύτερη σημασία αφού ήταν η πρώτη φορά που οι μαχητές ου Επαναστατικού Στρατού, η αστυνομία και οι πολιτοφυλακές αγωνίστηκαν υπερασπιζόμενοι τις σημαίες του σοσιαλισμού, τον οποίο είχε διακηρύξει ο Φιντέλ στις 16 Απρίλη 1961 καθώς ο λαός απηύθυνε το ύστερο αντίο θάβοντας τα θύματα των βομβαρδισμών στις αεροπορικές βάσεις της χώρας που είχαν προηγηθεί.
Φέτος, το 2018, κατά την οποία συμπληρώνονται 150 χρόνια αγώνων για την ανεξαρτησία μας, και 165 χρόνια από τη γέννηση του Χοσέ Μαρτί, πνευματικού αυτουργού της επίθεσης στη Μονκάδα όπως είχε πει ο Φιντέλ, θα συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για την κυριαρχία μας και για τις δίκαιες υποθέσεις της ανθρωπότητας. Παρά τις απειλές και τις δυσκολίες, η Κουβανική Επανάσταση ακολουθεί σήμερα τη μαθητεία των ηρώων και θα συνεχίσει στην ακατάλυτη μάχη της για ένα καλύτερο μέλλον.
Ευχαριστώ πολύ,
Zelmys María Domínguez Cortina,
Πρέσβειρα της Κούβας στην Ελλάδα.
Σπάρτη, Απρίλης 2018.